O nadziei

 

Bardzo dawno, kiedy jeszcze nie uczęszczałam do liceum na mojej drodze pojawiła się pierwsza miłość. I tą miłością nie był człowiek, lecz sport. Możecie domyślać się, iż miejsce w sercu zajął kick boxing. Natomiast to dopiero później…

Na początku zapisałam się na akrobatykę do Gdańskiej Szkoły Artystycznej. Mimo ciągłych urazów nie poddawałam się i uczęszczałam regularnie. Był to wówczas mój priorytet. Poświęcałam swoje zdrowie, zdecydowanie nadwyrężając ciało. Niestety po czasie ukazały się tego skutki. Doszło nawet do sytuacji, iż nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Mama postanowiła zainterweniować widząc mój stan. Po długiej i wyczerpującej rozmowie zrobiłam sobie przerwę. Nie trwała ona zbyt długo. Jestem osobą, która nie usiedzi za biurkiem dłużej niż kilka godzin, a jak już zostanę do takiej czynności zmuszona to potrzebuję oderwania, ruchu. Często ekstremalnego, dostarczającego mnóstwa energii, adrenaliny  i endorfin. Toteż poszukałam klubu sportowego w okolicy. Znalazłam Kaszubskie Centrum Sportów Walki. Zapisałam się na kick boxing, nie wiedząc do końca na czym polega ten sport. Początkowo nie byłam usatysfakcjonowana. Cały czas rozmyślałam o akrobatyce. Moje zdrowie w tym czasie zdążyło się zregenerować. W tym czasie dawna znajoma z GSA poleciła mi nową halę sportową w Oliwie, gdzie można trenować m. in. gimnastykę sportową, artystyczną i akrobatykę. W mgnieniu oka zrezygnowałam z kick boxingu i namówiłam Mamę na pierwsze zajęcia. Choć korki w Osowej dawały o sobie znaki już o piątej po południu to godzina jazdy z Kartuz na trening mi nie przeszkadzała.  Gdy ujrzałam tę cudowną halę oczy zamieniły mi się w monety pięciozłotowe. Nic wcześniej nie zachwyciło mnie tak bardzo. Można rzec, iż była to miłość od pierwszego wejrzenia.

Udało mi się trenować z kontuzjami przez okres mniej więcej roku. Ciągłe wyjazdy do przeróżnych terapeutów męczyły nie tylko mnie, ale i moich rodziców. Widzieli jak bardzo zależy mi na tym sporcie, dlatego nie poddawaliśmy się. Jednakże pewien moment przeszedł wszelkie granice. Pewnego wieczora wróciłam z bolącym kręgosłupem i plecami. Położyłam się spać z nadzieją, że ból ustanie. Nic z tego. Rano nie mogłam chodzić. Leżałam tylko i wpatrywałam się w sufit. Moje oczy zalały się łzami, a krtań wypełnił krzyk paniki i rozpaczy.

Odebrałam to za dobitny znak od wszechświata, że czas zakończyć przygodę z gimnastyką. Wątpiłam, iż kiedykolwiek znowu zakocham się tak bardzo w jakimś sporcie. W pewnym momencie brak ćwiczeń dobijał mnie, więc niczym syn marnotrawny postanowiłam wrócić na treningi z kick boxingu do Rebelii. Bardzo szybko ustały bóle po poprzednich kontuzjach. Odnalazłam wielu wspaniałych ludzi- w tym Trenera, który błyskawicznie ujrzał we mnie potencjał. Tego brakowało mi w gimnastyce- mało osób we mnie wierzyło. Pamiętam jedne ze słów Trenera bardzo dobrze. Brzmiały one mniej więcej tak: „Margareta, może i w gimnastyce nie osiągniesz zbyt wiele, lecz tutaj masz ogromne szanse i wcale nie jesteś za stara. Ja w ciebie wierzę”. Czasami zdarza się mi wracać myślami do przeszłości, lecz to co było nie ma już większego znaczenia. Ja odnalazłam swój dom.

Z biegiem ulotnych chwil mogę odważyć się na stwierdzenie, że byłam jedynie zauroczona gimnastyką. Silne emocje z nią związane doprowadzały do różnych szaleństw. Jednak w kick boxingu zakochałam się stopniowo. Mogę bez niego żyć, jednak to życie nie było by równie piękne.