Komedia Teatru Wybrzeże

 

Lubię przyciąć sobie drzemkę w ciągu dnia. Niestety czwartkowy plan zepsuł mi mój drogi kolega Gary, który śmiał zakłócić mój bajeczny sen. Jednakże wybaczyłam mu, gdy usłyszałam zaproszenie do Teatru Wybrzeże na „Wsopotwzięci” w reż. Łukasza Czuja. Po krótkiej naradzie ubrałam się w długą sukienkę, zapięłam lakierki na lekkim obcasie, zakryłam się czarną chustą i opuściłam dom udając się w kierunku peronu. Szczęśliwie dojechałam do Sopotu pociągiem.

Zajęliśmy miejsca w drugim rzędzie. Światło błysło, a scena była cała dla aktorów.

Komedia, która poruszyła mnie swoją rytmicznością. Tak, każdy ruch aktorów był przerysowany, lecz dodawał uroku i charakteru sztuce. Dopieszczony taniec i tiki aktorów, które były specyficzne dla wybranego charakteru. Toteż płynne, swobodne oraz wdzięczne pląsy przypadły Grand Hotel Boyowi, który był moją ulubioną postacią. Znany także jako Milord de Molo grany przez Marcina Miodka. Mimika twarzy, a zarazem mowa ciała wprost nadawały wydźwięku jego barwnej oraz prześmiewczej osobowości. Nie sposób odmówić oryginalności także innym aktorom. Tudzież Katarzyna Figura wchodząca w rolę Zoppotiny również pokazała klasę i nonszalancki temperament Zoppotiny. Wymienieni bohaterowie oraz pozostali (równie wybitni) tworzyli na scenie wirtuozje piękna, czyli teatr w swojej jedynej okazałości. Fabuła opierająca się na przejażdżce w czasie po Sopocie przykuwała wzrok jak i umysł widowni. Idealnie dobrana muzyka grana na żywo w tle sprawiała, że widz nie miał prawa się nudzić, a jego zmysł słuchu był w pełni zaspokojony. Moje wielkie uznanie kieruje do muzyków, którzy na końcu sztuki dostali najwięcej braw. Ponadto interakcja aktorów z publiką również wpływała na ciekawość seansu. Zadawanie pytań, bądź rzucane hasła wymuszały podświadomie uśmiech na twarzach.

 Przedstawienie musicie obejrzeć sami. Osobiście tylko czekam na spektakl, który będę mogła szczerze i surowo skrytykować. Jak dotąd jeszcze nie miałam takiego szczęścia. Każdy występ ma swój urok, którego nie można odmówić. Obawiam się, że moje serce nie pozwalało by na wylanie żalu w postaci czystej krytyki. Jednak jestem ciekawa czy kiedykolwiek jakaś sztuka doprowadzi mnie do takiego stanu zgorzkniałości. Domyślam się, iż szybciej przez połowę czasu zastanawiałabym się czy to przypadkiem ja nie zrozumiałam przekazu. Cóż, mogę tylko rzecz, że czekam z niecierpliwością. Jeszcze raz dziękuję Garemu za zaproszenie.  Z takiego powodu możesz mnie budzić częściej.