Przejdź do głównej zawartości

"Mała czarna"


Wczoraj ze względu na bardzo wysoką i dolegliwą temperaturę postanowiłam zmienić miejsce sypialni. Przeniosłam się na taras, gdzie przygotowałam sobie posłanie. Nadmuchałam letni materac, po czym przesunęłam go ku ścianie. Lubię przytulne kąty. Zimną poduszkę ostrożnie położyłam na środku. Zadowolona z własnej idei wskoczyłam radośnie i usnęłam momentalnie. To był najlepszy lipcowy pomysł, gdyż rano obudziłam się nie tylko wyspana, ale i ze znakomitą myślą. A co gdyby stworzyć okładkę własnej książki? Zastanawiałam się przez dłuższą chwilę jak miała by wyglądać i przede wszystkim co przedstawiać. Błyskawicznie po rannej rutynie zabrałam się do pracy. Zdecydowałam się… z resztą wyobraźcie sobie plecy książki i sami zobaczcie:  

 

-Toż to jest kpina, abym zasiadał do pracy o tej porze!- burknąłem, po czym zwróciłem się do Michała- Zaparz mi proszę kawy, czarnej sypanej, tak jak zawsze.

Osoby takie jak ja (a nie jest ich dużo) powinny w tym momencie odpoczywać, lecz nie! Akurat dzisiaj, wykończony po ważnym zebraniu sektorów, muszę zrobić światu ogromną przysługę. Zgodnie z planem, do jutra mam stworzyć przywódcę trzeciej wojny światowej. Nie snuje zamiaru powielania tych wszystkich wojowników. Pragnę by tym razem był to ktoś szczególnie wyjątkowy. Podstawą jest kryształowy charakter, otwarty umysł, siła oraz wrażliwość ukryta dla nielicznych. Nie będę kłamać, nie czuję weny. Powoli zacząłem wychodzić z siebie, gdy nagle…

-Szef się tak nie stresuje, napije się i będzie dobrze, nie?- po chwili konspiracji dodał- Ja to tam zawsze na spokojnie do tematu podchodzę.

-Michał kurva! Ten wybór będzie oddziaływał na przyszłe pokolenia, nie mogę sobie pozwolić na „ence pence, w której ręce”-zasięgnąłem po zastrzyk mocnej kawy i niespodziewanie mnie olśniło- Wojnę poprowadzi kobieta!

 

Powieść o trudnej drodze ambitnej, wysoce wrażliwej dziewczynie, Adzie, stworzonej przez herosa, przed którą stoi świetlana przyszłość. Ona jeszcze nie wie, lecz zna swoją wartość i nie pozwoli by ktoś ją zniszczył, dlatego emocje musi odstawić na bok. Czy strategia, którą obierze pomoże jej kiedyś wygrać wojnę?

 

 

Autor: Margareta Kakol

 

 

Może i brzmi tandetnie, ale za to wydaje się być całkiem dobrym pomysłem na urozmaicenie wakacyjnych wieczorów. Ulokowanie się na materacu w deszczowy dzień na tarasie z laptopem na kolanach brzmi przekonywująco. Myślę, że w najbliższej przyszłości możecie spodziewać się czegoś konkretniejszego. Czy będzie to powieść tego pokroju? Raczej nie. Natomiast liczę, że uraczę Was moją kreatywnością. Miłego popołudnia i mniej upalnych dni!






Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Drodzy Czwartoklasiści...

Dzisiaj trochę prywaty. Rozsiądźcie się. Wybrałam się dzisiaj do szkoły po odbiór świadectwa dojrzałości - wyników matur. Szczerze się przyznam, że zapomniałam już jak wygląda stres. Przez ten cały czas braku kontaktu ze szkołą nabrałam oddechu. Długo wyczekiwanej świeżości. Odpoczęłam, zrelaksowałam się, pracowałam i skupiłam na sobie. Nawet podczas Pucharu Świata nie odczuwałam tego stresu, jaki miałam właśnie dzisiaj. Wychodząc z pociągu i kierując się w stronę dawnego liceum, uświadomiłam sobie jeszcze bardziej, jak obciążona byłam wówczas bagażem stresu i frustracji podczas przygotowań do matury. Wpadłam w wir jakiegoś chorego maratonu nauki, presji, a przede wszystkim chęci dogodzenia bliskim, zapominając tak naprawdę o sobie. Choć ten czas miał swoje uroki, to nie wróciłabym do niego za żadne skarby. Zatraciłam siebie. Z biegiem czasu dostrzegam jak innym człowiekiem byłam - to mnie najbardziej przeraża. Słuchajcie swojego zdrowia. Ja tego nie zrobiłam. Wydawało mi się, że cią...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

11 przyjemności jesieni

Dzisiaj przydarzyła się rzecz niespodziewana. Tak jak nie przewidziałabym pieczonej dyni na obiad czy nieznajomego pukającego do drzwi mojego domu, tak nie przewidziałam tego co stało się tego wieczoru. Wstałam wcześniej. Tak mam w zwyczaju i robię to niezależnie od tego czy jest rok szkolny, akademicki czy trwają wakacje. Choć to pewnie już wiecie. Wykonałam swoje obowiązki, nie omijając czarnej kawy na śniadanie i porannej pielęgnacji. Nic podczas wykonywania tych czynności, nie wskazywałoby na dzisiejszą niespodziankę. Jednak… wspominając nieco poranek, mogłabym wyodrębnić jedno, pewne niepokojące zjawisko. Mianowicie było mi zimno. Latem. Dziwne, prawda? Stąd też, dopóki, dopóty nie wyszłam na zewnątrz, po domu zamiast w różowej halce chodziłam w szlafroku i grubych skarpetach. Nie wzbudziło to moich podejrzeń przez cały dzień. Wszystko zmieniło się, gdy pojechałam na trening. Spakowałam cały ekwipunek i zaprosiłam do siebie moją przyjaciółkę, byśmy po wypitej mrożonej kawie po...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

A Ty, jakim kwiatem jesteś?

  Dzisiaj proszę, zostańcie na ganku. Poczekajcie chwilę. Ja w tym czasie ubiorę swoje ocieplane buty i zamiast zapraszać Was tradycyjnie do mojego internetowego salonu, zabiorę Was na krótki, jesienny spacer. Jak zapewne zauważyliście, pogoda bardzo nam sprzyja, bowiem za nami najcieplejszy wrzesień w historii pomiarów. Liście powoli zaczęły się rumienić, co jak już wiecie, naprawdę napawa mnie optymizmem. Okoliczności wręcz zmusiły mnie, by zaprowadzić Was do pięknego i pełnego uroku miejsca. Zdążyłam już rozbudzić Waszą ciekawość? Niedaleko mojego drewnianego domku, do którego zawsze Was zapraszam znajduje się kwiaciarnia. Od ponad dziesięciu lat jest ona prowadzona przez panią Katarzynę. Pani Kasia, dumna czterdziestoletnia florystka, pasjonatka kwiatów i artystka dorobiła się na swoim hobby. Codziennie odwiedza ją mnóstwo klientów licząc, że to właśnie ona skomponuje dla nich jakiś bukiet. Przychodzą i mężczyźni po kwiaty dla swoich pań i kobiety po kwiaty dla swoich panów. ...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej