Nieudane salto w tył na środku morza

 

Obóz ze Zdolnych z Pomorza to nie tylko obóz naukowy. Nieodłącznym elementem jego jest część żaglowa. Podczas obozu są trzy wyjścia na tzw. żagle, gdzie ku zaskoczeniu uczymy się żeglować. Niektórzy potrafią  to robić, a niektórzy nie. Do drugiego grona delikwentów zaliczam się ja. Nigdy tego nie robiłam, lecz nie martwiłam się, bo to fajnie jest się czegoś nowego nauczyć. Byłam wręcz podekscytowana! Morze, które jest czymś nad wyraz pięknym oraz super ekipa i brak choroby morskiej wzbudzało we mnie dreszcz emocji. Kiedy nadszedł czwartek (drugi dzień żaglowania), a ja miałam opanowaną umiejętność obsługi małego jachtu nie miałam żadnego oporu, aby wypłynąć na otwarte morze. Podczas żaglowania obowiązywały zasady. Ścisłe. Oprócz kapoków, pełnego skupienia i wykonywania poleceń Kapitana na jachcie mogło przebywać z osobą dorosłą (kapitanem) pięć osób. Nasza paczka została podzielona. Ja z Kasią oraz dwoma chłopakami musieliśmy przyzwyczaić się do nowego teamu „żeglowego”. Nie było problemem nawiązanie więzi, by współpraca podczas pływania na morzu była łatwiejsza. Szybko utworzyliśmy wraz z Ponk (przezwisko Kasi) luźną relację z chłopakami. Nasz kapitan bardzo dbał o bezpieczeństwo, lecz… moja siła perswazji tutaj lekko pokrzyżowała mu plany. Wachlarzem argumentów płynnie i zwięźle wraz z teamem przekonałam Kapitana o popływanie na środku morza. Poszliśmy na kompromis. Pływanie oczywiście z kapokami… i przywiązaną liną. Woda była ciepła, więc kusiła, aby się w niej zanurzyć. Po zmoczeniu się postanowiłam, że poskaczę z jachtu. Słońce grzało i modliłam się, aby się nie opalić. Co prawda od rana smarowałam się kremem z filtrem (50), ale myśl o piekącej skórze nie dawała mi spokoju. Udało mi się wykonać trzy salta w tył o ile dobrze policzyłam. Niestety jeden nie skończył się dobrze, gdyż poślizgnęłam się. Obecnie mam całą piszczel w siniakach. Mało tego! Towarzyszy mi guz i ostry ból. Jednak nie przeszkadza mi to jakoś szczególnie. Całe szczęście kolega nagrał mój nieumiejętny skok. Bawi mnie to do teraz. Po całym zajściu czas przyśpieszył i zostało dziesięć minut by wrócić do portu. Zdążyliśmy, ale ledwo. Podziękowaliśmy Kapitanowi. Podczas drogi powrotnej ukrywaliśmy się z kapiącą z nas wodą. Gdy się wysuszyliśmy poszliśmy na obiad. Nagle Ponk zaczęła się ze mnie śmiać. Dopiero wtedy zorientowałam się, że się opaliłam. Już wiedziałam, że w nocy czeka mnie udręka. Cytując naszą ulubioną, obozową piosenkę „no to cyk, jeszcze noc nie jest późna”.