Obóz Zdolnych z Pomorza, mój mały ekstremizm i zupki chińskie

 

Miałam ogromną nadzieję na to, aby pojechać z moim znajomym na obóz ze Zdolnych z Pomorza. Z mojego punktu widzenia rekrutacja w tym roku była bardziej restrykcyjna. Starałam się nie siać defetyzmu, lecz poniekąd obawiałam się, że szanse na wspólny wyjazd są nikłe. Nadzieja to matka głupich, lecz chyba lepiej mieć matkę, niż być sierotą, prawda? Muszę zaznaczyć, iż jestem dosyć niecierpliwa i większość rzeczy chcę mieć natychmiast. Często robię wszystko, aby dokonać tego, czego pragnę. Mimo że wiele z tych rzeczy nie ma głębszego znaczenia, to sądzę, iż taki pewnego rodzaju ekstremizm dodaje życiu smaku.

Notabene przypomniała mi się sytuacja, gdy musiałam kupić prezent dla mojej wychowawczyni. Gospodarz klasy niestety nie był w stanie załatwić czegoś sensownego, więc wysłał prośbę na grupę klasową. Zgłosiłam się. Jeden to powód dwie linijki u góry, a drugi, nieco ważniejszy to fakt, iż bardzo cenię i lubię Profesor. Odłożyłam swoje plany i późnym wieczorem nieco przed zamknięciem Galerii Bałtyckiej wsiadłam w pociąg w Kartuzach i pojechałam kupić to, na co wpadłam od razu. Bombkę. Ale nie taką byle jaką, tylko bombkę sowy grającej na skrzypcach. Mała metafora mądrości i artystycznej duszy. Na marginesie bombki ozdobne to super prezent, niezależnie od pory roku. Uważam, że mimo zadanego trudu było warto. Cieszę się niezmiernie, iż upominek urzekł p. solenizantkę. Nie żałuję niczego, lecz… . Przez ten rok nabyłam trochę mądrości i już drugi raz nie wpakowałabym się w taką akcję. Tak myślę na „trzeźwo”. Natomiast nie wiem czy pod wpływem sympatii i emocji umiałabym odmówić prośby. Wiąże się to z odzewem klasy po moim nieco heroicznym zachowaniu. Cóż, „dobro jest trudne do ujrzenia”.

 W tym wypadku musiałam uzbroić się w cierpliwość. Czekałam bardzo długo na wyniki i oto nadeszły one w słoneczne popołudnie. Jeszcze przed nimi napisał do mnie kolega z rozczarowującą wiadomością, że się nie dostał. Szczerze się zawiodłam. Lecz nie na nim, ani organizatorach, tylko na losie. Psucie mi planów nie należy do przyjemności lipca. W mgnieniu oka otworzyłam skrzynkę mailową i nieco kilka godzin przed wieścią kolegi na ekranie poczty widniały gratulacje w związku z dostaniem się na obóz. Nie wiem kiedy nauczę się sprawdzać regularnie pocztę. W tamtym momencie bardzo się ucieszyłam. Nadal dźwigam ciężar żalu, iż plan nie poszedł po mojej myśli. Zawsze w niemiłe sytuacje staram się sobie tłumaczyć. I tym razem skorzystałam z pięknej filozofii.  Konkretniej ze stoickiej myśli. Rozumiem ją tak: Przejmuj się tym na co masz wpływ.

Dwa dni się pakuję. Z czego cały tydzień rozpisuję listę i robię pranie. Wczoraj byłam na zakupach zupek chińskich etc. W każdym razie nic super odżywczego. Kupiłam to co uważałam za „tanie” i sycące. Nie żebym uważała ten obóz za koncentracyjny. Moim głównym motywem jest przyjemność nacieszenia się chińskim jedzonkiem w letni wieczór. Nie bez powodu zabieram ze sobą jeszcze budynie w proszku. W tym tygodniu zbliżają się upały. Testowanie zupek chińskich w hotelu siedząc na balkonie przy świetle lampek i księżyca z pięknym widokiem na morze to coś, co zdecydowanie należy do moich wakacyjnych przyjemności. Teraz czeka mnie niedziela uzupełniania pokaźnej walizki (należę do osób, które wolą mieć więcej rzeczy, niż później się prosić). W poniedziałek wsiadam w auto, później autokar i wio! Witaj Gdańsk! Podróż nie będzie długa i za to chyba jestem najbardziej wdzięczna.