Jesienne koło ratunkowe

 

Całkiem niedawno zaczęłam słuchać podcastu Okuniewskiej na Spotify. Przygodę rozpoczęłam podcastem pt. „Ja i moje przyjaciółki idiotki”. Jeśli kiedykolwiek w życiu będę miała wymienić jedną rzecz, za którą miałabym przebiec kilku godzinny maraton to właśnie jest to ten podcast. Wyjątkowo nie lubię długich dystansów, o czym już Wam wspominałam. Czym charakteryzuje się to słuchowisko? Na pewno nie mogę odmówić mu bardzo przyjemnej atmosfery jaką wytwarza Okuniewska wraz ze środowiskiem tzw. idiotek. Za każdym razem gdy odtwarzam odcinek (każdy już zdążyłam przesłuchać) mam wrażenie jakbym odpoczywała w najbardziej idyllicznym dla mnie miejscu. Mowa tutaj o kawiarni, w której nie ma stosunkowo dużo ludzi. Co jakiś czas słychać szum otwieranych drzwi. W tle leci jazz. Natomiast za oknem pada rzęsisty deszcz. Nie przeszkadza mi to jednak w piciu gorącej, cynamonowej herbaty. Mimo że na dworze jest zimno, to w kawiarni bije ciepło. Nie jest one jednak spowodowane jedynie ogrzewaniem, lecz czymś bardziej dominującym. Ciepło bije z atmosfery palących się zapachowych świec, lampek powieszonych na półce starych książek Agaty Christie, dywanu, który koi całodniowy stres, a przede wszystkim głosu Okuniewskiej wydobywającego się ze słuchawek. Obecnie słucham jej drugiego podcastu pt. „Tu Okuniewska”. Modlę się, abym nie dokończyła jej wszystkich odcinków i abym mogła powstrzymać się przed nowymi. Ma to związek z rozpoczęciem roku szkolnego, gdzie (jak już zaplanowałam) moje środy będę spędzać właśnie w takiej kawiarni. Choć nie znalazłam jeszcze tej idealnej, to obiecuję, że dopnę postanowienia sierpniowego. Do moich jesiennych przyjemności obowiązkowo zalicza się Okuniewska i jej podcasty. Czekam też na serial Idiotek, o którym co nieco usłyszałam. Nie mogę się doczekać!

Niewątpliwie uznacie ten wpis za lekko chaotyczny, ponieważ nie przedstawiłam Wam kontentu podcastu „Tu Okuniewska”. Muszę Was jednak rozczarować. Nie jestem biegła w opisywaniu tak dobrych rzeczy. Najprościej ujmując mój odbiór podcastu, muszę przelać w jednej sentencji. Nie mając nikogo do porozmawiania, wiedziałam, że gdy włączę losowy z odcinków Okuniewskiej będę wysłuchana. Brzmi to paradoksalnie? Owszem. Okuniewska sprawia, że w trudnych chwilach czuję się mniej samotna. Wiem, że Okuniewska nie odbiera wiadomości (ze zrozumiałych przyczyn) to mimo tej świadomości chcę jej po prostu podziękować. Rzadko zdarzają się tak mądrzy ludzie w Internecie. Inaczej nie mogę jej opisać. Wam też Ją polecam. Czy to na dobre czy na złe. Osobiście czekam na pierwszy września, gdy wstając przed piątą będę mogła umilić sobie pierwszy dzień szkoły nowym odcinkiem. A już następnego dnia, w kawiarni, zastanawiać się gdzie kupię rzutnik zorzy polarnej, o którym marzę już od początków podcastu.