Moje urodziny (w wielkim skrócie)

 

Mam szczęście, że ma urodziny w babie lato. Ten piękny okres uzmysławia mi jak ważne są pory roku. Ich wyjątkowość przyczynia się do odczuwania różnych emocji. Spadające złote liście, ciepłe promienie słońca szukające ujścia pomiędzy drzewami oraz wiatr, który łagodzi każdy ból sprawia, iż sentyment wraca do mnie niczym bumerang. Wracając ze szkoły, tuląc się jednocześnie w miły sweterek wracam wspomnieniami do przeszłości. A robię to rzadko. Czasami się wzruszę, zwłaszcza, gdy na słuchawkach leci jedna z piosenek Smith’a.  Przypominam sobie stare przyjaźnie. Zastanawiam się wtenczas co dana osoba w tej chwili robi. Może pije herbatę czytając książki? Może biega gdzieś w parku? A może po prostu śpi? Tego się nie dowiem. Jednak liczę, że cokolwiek czyni jest szczęśliwa. Mimo że poróżniły nas niektóre wartości, to mam szczerą nadzieję, że udało jej się połączyć z kimś kto posiada takie same.

Jest coś jeszcze co przyczynia się do szczególnej faworyzacji jesieni przeze mnie. Może zabrzmi to egoistycznie, ale... są to moje urodziny. Jestem ogromnie wdzięczna, że urodziłam się w najpiękniejszy czas- jedenastego października. Centrum babiego lata. Jak już kiedyś wspomniałam urodziny są genialną okazją do celebrowania. Uwielbiam celebrować nie tylko swoje, ale i ludzi, którzy są dla mnie wyjątkowo istotni. Rodzina, przyjaciele. Staram się by poczuli się szczególnie ważni tego dnia. Nie wszyscy po czasie doceniają wysiłki. Niektóre osoby, dla których jest się w stanie bardzo poświęcić nie są w stanie złożyć życzeń. Takich przyjaźni lepiej nie wspominać. Nawet, gdy październikowa atmosfera do tego nakłania.

W tym roku nie chciałam wyprawiać żadnej imprezy z okazji mojego święta. Postanowiłam zaprosić do domu tylko dwójkę kumpli z klasy na miłe spotkanie. Obiad, odrobienie lekcji, pogawędki. Mój plan na urodziny był nieskomplikowany. Rano wszystko płynęło zgodnie. Wystroiłam się. Ułożyłam  włosy i ruszyłam do szkoły. Gdy do niej dotarłam zaskoczyło mnie, że nikt jeszcze z moich przyjaciół nie złożył mi życzeń. Po drugiej lekcji założyłam słuchawki i włączając moją „bday playlist” udałam się do sali lekcyjnej nr x. Nagle usłyszałam, że ktoś mnie woła. Jeden, drugi raz. Chyba mi się nie przesłyszało? Odwracam się za siebie a tam w pół okręgu moi przyjaciele śpiewają mi sto lat. Wspaniała piątka trzymała wielkie srebrne pudełko obwiązane czerwoną wstążką. Byłam pod ogromnym wrażeniem. Prezent okazał się idealny. Całe dwie kolejne przerwy go rozpakowywałam (serio był ogromny). Na długiej przerwie zostałam zawołana na dziedziniec szkolny, gdzie mój ziomeczek Puma (tak go nazwijmy) wręczył mi czerwono białą  torebkę, w której znajdowała się książka i lego. Mój zachwyt nie miał granic. Do końca lekcji telepała mną energia. Wracając do domu z moimi kompanami zastanawialiśmy się co będziemy robić jak już przekroczymy próg mojego mieszkania. Niestety wszystkie plany trafił szlak, gdyż w wejściu usłyszałam dźwięk palącej się świeczki. Od razu pomyślałam, że rodzice postanowili zrobić mi niespodziankę. Wyobraźcie sobie jakie było moje zdziwienie, gdy w korytarzu ujrzałam trójkę przyjaciół  z klubu. Nie mogłam dowierzyć co się właśnie stało. Posłałam mamie wrogie spojrzenie mówiące „I TY WIEDZIAŁAŚ I NIC MI NIE POWIEDZIAŁAŚ? NAWET ŻADNEJ ALUZJI?”. Mimo iż nie lubię niespodzianek, to ta była jedyna w swoim rodzaju i dała mi ogrom szczęścia. Wiedziałam już, że plan nierobienia imprezy nie wypalił, lecz tym razem to nie przeze mnie. Jestem ogromnie wdzięczna, że otaczam się takimi ludźmi. Cały wieczór dobrze się bawiliśmy. Urodziny uznaję za perfekcyjne. Prezenty również. Nad wyraz trafione. Jednak najważniejsze było towarzystwo. Nazajutrz spotkała mnie kolejna niespodzianka, ponieważ od znajomych dostałam dwa prezenty, co w ogóle przeszło moje najmniejsze oczekiwania. Choć przyszło mi się zawieść na niektórych przyjaźniach, to nie zapomnę moich siedemnastych urodzin. Nie chciałbym.

Teraz pozostało mi się cieszyć ostatnim rokiem niepełnoletności.