Huragan porwał mi nie tylko szklarnię! (srebro na OGÓLNOPOLSKIM TURNIEJU)

 

Media ostrzegały, że ten weekend nad Polską, zwłaszcza na Pomorzu, mają przejść huragany, a nawet trąby powietrzne. Wiele Polaków zabezpieczyło swoje domy i ogrody, w tym również moja rodzina. Głównie przeparkowaliśmy auta, by nie uległy szkodom przewracających się lamp oświetlających posesję. Można rzecz, że na nagłe zmiany pogody byliśmy w pełni gotowi… jednak była jedna rzecz, która nam, a w zasadzie mi, niestety umknęła.

Wstałam w sobotę rano wcześniej niż reszta domowników. Nie mam problemów z zasypianiem, stąd silny wiatr nie przeszkodził mi w śnie. A śniło mi się bardzo dobrze. Po cichu wyszłam z pokoju i zeszłam po schodach do kuchni, starając się przy tym nikogo nie obudzić. Dobrze wiecie, że jestem rannym ptakiem i pory, które dla mnie są naturalne, dla innych mogą wydawać się nadzwyczajne. Było jeszcze ciemno. Czekając aż zagotuje mi się woda na herbatę, wyjrzałam przez okno. Zauważyłam pierwsze straty. Jednak postanowiłam, że przewróconą rzeźbę poprawię, jak się rozjaśni. Wzięłam przygotowaną matchę i udałam się z powrotem do mojego pokoju, by w ciszy skonsumować świeżo odkryty przeze mnie napój. Ostatnio zauważyłam, że piję kilka kaw dziennie przez dłuższy okres. Nie napawa mnie ten nawyk nadzieją na lepsze zdrowie, stąd postanowiłam odstawić kawę na jakiś czas. Wiem, że nie należy podejmować tak radykalnych kroków od razu, lecz mimo to chcę sobie udowodnić, iż kawa nie jest moim uzależnieniem. Póki co nie czuję żadnych negatywnych skutków odstawienia kawy. Znalazłam w szafce kuchennej sproszkowaną zieloną herbatę, którą kupiłam w wakacje w aptece. Matcha okazała się być o wiele smaczniejsza niż kawa! Być może nie daje takiego zastrzyku energii jak mała czarna. Mimo to sami spróbujcie! Idąc po schodach zwróciłam uwagę na brak pewnego elementu na dworze, który przecież zawsze przykuwał moje oko. Najprawdopodobniej ze względu na godzinę (a była może piąta rano?), zlekceważyłam spostrzeżenie. Wypiłam w spokoju napój i z pewnym zauroczeniem czytałam po raz drugi początek ukochanej „Lalki” Bolesława Prusa. Nagle usłyszałam jak ktoś na dole szura krzesłem. Uznałam, że rodzice już wstali. Zeszłam na dół by zdążyć ustawić rzeźbę. Ubrałam buty i kurtkę, a wtem uzmysłowiłam sobie, że wcale nie miała rano zwidów. Wiatr porwał nam szklarnię! Muszę zaznaczyć, że po szklarni nie zostało nic, kompletnie nic. Pusty placek na ziemi. Staram się nie przywiązywać do rzeczy materialnych, ponieważ to naprawdę ułatwia życie, lecz owej szklarni zrobiło mi się żal. Przypomniałam sobie jak wiele pracy mój tata włożył by wyglądała na zadbaną i przyczyniała się do hodowli małych pomidorków, z których robiłam wyborne spaghetti. Niestety szklarnia nie była tą rzeczą, która mi umknęła. Jak zapewne wiecie, mam migreny częściej niż rzadziej. Częste zmiany pogody mi nie służą. Tego właściwie nie przewidziałam, że w dniu zawodów może rozboleć mnie głowa. Początkowo nie było źle, lecz samopoczucie zdecydowanie pogorszyło mój stan na Ogólnopolskie Turniej w Kick-Boxingu, który odbywał się blisko, gdyż w Bolszewie. Zawody w formule, za którą nie przepadam, nie przyniosły mi złota, lecz srebro. Wywalczyłam je. Wszak nie jestem z siebie zadowolona. Jednak jak zawsze wyciągnęłam wnioski. Wiem nad czym pracować i to powinno być prawdziwym sukcesem.

Czeka mnie jeszcze więcej pracy, a huragan obowiązków i ambicji, który wciągnął mnie o wiele wcześniej niż w sobotę, przez następne kilka tygodni nie zamierza zwolnić obrotów. Pora życzyć mi samej sobie powodzenia, na pewno się przyda. Obserwujcie bloga, dlatego że już niedługo mam wysyp różnych zawodów i konkursów, mam nadzieję, że owocnych. Ponadto szykuje się zapowiedziany poprzednio pokaz mody oraz wieczór filmowy, na który zostałam zaproszona. Nie martwcie się, sprawozdaniem podzielę się ASAP. A to dopiero początek…