Różnica pokoleń

 

„Za moich czasów to było…”

 

Mój ojciec nie jest osobą młodą. Niedługo, bo już w lipcu, będzie hucznie obchodził swoje siwe 63 urodziny. Mimo wieku ma w sobie młodzieńca, którego czasy chętnie wspomina przy najbliższej okazji. Ostatnio przy kolacji zrobił mi wykład o tym jak szkoła zmieniła się w przeciągu kilkudziesięciu lat. „Za moich czasów to było…”. No właśnie jak było? Co się zmieniło?

Jak tylko mój starszy dowiedział się, że w szkole, miejscu tęgich głów, a przede wszystkich miejscu nauki, ma się odbyć pokaz mody, uznał, że „dziwne czasy nas nadeszły”. Widziałam, jak rzucił mi side eye. Dodał, że jego siostry nie mogły czesać się chociażby w warkocze. Możliwe były niskie koki, o rozpuszczonych włosach nie wspominając. Ubiór miał być nieskazitelny. Czyste mundurki były obowiązkiem każdego. Zobaczywszy moją kreację nie mógł dowierzyć własnym oczom. Widziałam jego lekkie oburzenie, być może górowała nić  niezgody. Dostrzegłam, że lewy kącik jego ust delikatnie drży, jakby chciał imputować polską młodzież o brak szacunku do uczelni. Oczywiście był dumny, sam jest artystą. Co prawda w innej dziedzinie. Pocieszeniem okazały się słowa wsparcia i motywacji. Wszak nie było ich za wiele.

Gdańska Piątka nie zawiodła swoją otwartością. Jako szkoła wysokich lotów, bo przecież jesteśmy drugim najlepszym liceum na Pomorzu (Gdynia podrabia rankingi), nie miała problemu z akceptacją kolejnego eventu. Jako wierna fanka takich przedsięwzięć, nie mogłam przejść obojętnie obok pomysłu znanej wszystkim Marco Fiuk. Stwierdziłam, że wezmę udział w szkolnym pokazie mody, który organizuje. Motywem miała być miłość. Co prawda, bliżej mi do dostania stówki ze sprawdzianu u Profesor Górecznej niż do miłości. Jednak nie siejąc defetyzmu, zapisałam w notatniku już pierwszy pomysł.

Zaletą naszej szkoły jest zdecydowanie ponadprzeciętna inteligencja uczniów. Nauczycieli chyba też. Choć nie mi to oceniać, to wiem, że czasami bywa z nią różnie. Miałam genialny pomysł prezentacji swojego dzieła. Nie będę zdradzać Wam na czym ów pomysł polegał, bo być może jeszcze go wykorzystam. Natomiast, aby go zrozumieć trzeba mieć chociaż średnie pojęcie o najnowszych, światowych pokazach mody. Z całym szacunkiem, lecz po namowie z bliskimi stwierdziłam, że Jury, a tym bardziej widownia, nie zrozumie przekazu i gry słownej. Wolałam nie ryzykować ośmieszeniem się, które nie wynikłoby przecież z mojej strony. Lud, zwłaszcza Piątki, ma nieodpartą potrzebę pośpiesznej generalizacji. Nie wiem z czego to wynika. Postawiłam więc na prostotę, która trafiła w sedno. Zapewne już usłyszeliście, zajęłam pierwsze miejsce.

Wróciwszy do domu po zrobieniu show, musiałam odetchnąć. Niestety mój spokój zakłócił ojciec. Wszedł do pokoju, rozejrzał się, wyjrzał przez okno i jak gdyby nigdy nic wyszedł, nie zamykając przy tym drzwi do mojej komnaty. Potrzebując (jak to na mnie przystało) atencji, zapytałam go z czym do mnie szanowny pan przyszedł. Odwrócił się i pogratulował. Uznałam to za pewną akceptacje i pogodzenie się z faktem, że pokazy mody w szkole to teraz już norma.