Z tej strony Mistrzyni Polski

 

Trenuję już dwa lata. Przez ten czas zdążyłam poznać moją obecną przyjaciółkę, oprócz zadawania ciosów nauczyłam się samodyscypliny, zorganizowania, dawania z siebie zawsze sto procent. Choć to być może miałam od zawsze. Nie potrafię niekiedy odpuszczać i to też zawdzięczam kick boxingu.

Trener wybudził we mnie wojownika, który zrobi wszystko by osiągnąć swój cel, oczywiście nie krzywdząc przy tym innych. Zapewne brzmi to paradoksalnie, bo przecież trenuję sztuki walki. Biję drugą osobę! Owszem, natomiast ja nie robię jej krzywdy. Obie znajdujemy się na ringu czy macie z miłości. Miłości do ów sportu.

Niekiedy ta miłość jest trudna. W końcu nikt nie powiedział, że będzie łatwa. Oprócz mojej autonomii, czasami zatrzymuję się w tyle. To ta inna sfera, bardziej mentalna. Otoczka zawodowego uprawiania sportu często jest przedstawiana jako toksyczna. Myślę, że jest w tym prawda. Już nie ziarno, lecz wyrośnięty chwast. Zdecydowanie ludzie ze słabszą psychiką mogą mieć trudności z przywyknięciem do pewnych norm i zachowań charakteryzujących dany krąg sportowy. W każdym są inne. Nie jestem w stanie określić jednego schematu, lecz na pewno dosyć oczywistym wymaganiem jest stuprocentowe poświęcenie każdych innych sfer życia, niekiedy prywatnej (co dla osób takich jak ja, mających różne zainteresowania) jest po prostu trudne.

 Studniówka? Musisz trenować! Wakacje za granicą? Tylko w Tajlandii, musisz trenować! Odpoczynek? Na treningu! Przez ten czas zdążyłam sobie wypracować w głowie pełną samodyscyplinę, często niezdrową i ekstremistyczną. Nie narzekam na nią. Czy to dobrze? Jest ona tak zakorzeniona w głowie, że prawdopodobnie ów duch walki nigdy ze mnie nie wyjdzie. Stąd też, po ciężkiej chorobie, zamiast odpoczywać w domu, pojechałam na Mistrzostwa Polski, które odbywały się na drugim końcu Polski. Pokonaliśmy drużyną ponad osiemset kilometrów. Jarosław okazał się być nie takim pięknym miastem, jaki go malują. Wszak nie to było najważniejsze.  Ze względu na dużą ilość zawodników rozgrywki zaczęły się w piątek. Ja walczyłam w sobotę. Wygrałam z przewagą punktową dwie walki, choć nie było łatwo. Następnie po wysiłku, razem z drużyną skorzystaliśmy z przerwy obiadowej. O siedemnastej miała rozpocząć się uroczysta gala finałów, na której miałam zawalczyć. Pewna siebie nie stresowałam się nad to. Wiedziałam, że mimo osłabionego organizmu muszę się skupić i dać z siebie wszystko. Cóż, nie będę trzymała Was dłużej w niepewności. Jak zapewne domyśliliście się po tytule posta, zostałam Mistrzynią Polski w formule KICK LIGHT!

Podziękowania znajdziecie na moim Instagramie (margakakol). Więcej zdjęć w zasadzie też. Już za dwa tygodnie mam kolejne Mistrzostwa Polski. Tym razem na ringu. Znacie już nowy rozkład jazdy? Jazda z przeciwnikami!