Wdzięczność.

 

Niestety podobnie jak Staś Wokulski cierpię na pewnego rodzaju przymus czynności. Nie nazwałabym tego pracoholizmem, choć może mieć kilka podobnych aspektów. Nie potrafię „nic” nie robić. Cały czas jaki mam, chcę spożytkować. Być może kieruje mną utylitaryzm. Stąd też śpię kilka godzin, gdyż czuję, że śpiąc dłużej, marnuję czas. Wiem i przyznam otwarcie, że nie jest to zdrowe. Cóż poradzę? Nie nazwałabym tego problemem. Jeszcze. Natomiast staram się odpoczywać w inny sposób. Czerpię spokój i wyciszam umysł na zajęciach z…

Klubu Dyskusyjnego. Wczoraj po dwudziestej drugiej, gdy wracałam z omówionego wspólnie z profesorami i rówieśnikami filmu pt. Lunana: A Yak in the Classroom, doszłam do wniosku jak wiele przyjemności daje mi rozmowa z drugim człowiekiem. Nawet jeśli ma odmienne poglądy. Dlatego Dyskusyjny Klub Filmowy jest idealnym rozwiązaniem, gdyż ile ludzi tyle spojrzeń i interpretacji dzieła. A w skutek tego i mnóstwo wniosków i aforyzmów. Mimo nadchodzącej senności spacerując przez Starówkę, postanowiłam w myślach odrobić zadanie domowe ze spotkania. Nawiązywało ono do filmu. A brzmiało ono tak: Zwróć się do swojego stwórcy (kimkolwiek on jest) albo do samego siebie i powiedz za co jesteś wdzięczny. A że osobiście wdzięczność pielęgnuję, to nie przyszło mi to z trudem. W takich momentach uzmysławiam sobie ile dobra jest wokół mnie, którego ciężko ujrzeć w całym zabieganiu i chaosie.

Przede wszystkim jestem wdzięczna za zdrowie. Choroba to jedna z najgorszych rzeczy. Jest niezależna, wprowadza człowieka w bezradność.

Cieszę się również z tego, że mogę się edukować, że mam dostęp do nauki, książek, mediów (będącymi obecnie jednym z głównych źródeł wiedzy podręcznej), że chodzę do szkoły, że mam tę możliwość!

Jestem też wdzięczna za ludzi wokół. A zwłaszcza za relacje. Ta wdzięczność jest tak wielka, że opisanie jej jest bezzasadne.

Ponadto za coś, co nie wydawałoby się takie ważne, a jednak jest. Za to, iż mogę odpoczywać. Z naciskiem na „mogę”. Niektórzy nie mają nawet tej możliwości. Nie mają warunków, nie tylko fizycznych, ale i tych psychicznych. Myślę tutaj o osobach z tak ciężkim bagażem (np. emocjonalnym), iż spokój ciąży im. Pełny odpoczynek jest dla nich niemożliwy, a wręcz graniczy z cudem. Wolą zatem zająć się pracą, by tylko nie mieć chwili na zebranie myśli. Z tego racji jestem wdzięczna, że choć nie potrafię, mam możliwość odpoczynku.

Jestem też wdzięczna za tak oczywisty fakt, jakim jest pokój w kraju, w którym żyję. Może nie jest idealnie. Zdarzają się mniejsze konflikty, lecz każdego dnia dziękuję za to, że budzę się w państwie, w którym nie ma wojny.

Mogłabym owe wdzięczności wymieniać i wymieniać. Natomiast dzisiaj zakończę na tym. Ponadto powielę zadanie domowe i przekażę je Wam. Zostawiam Was z pytaniem: Za co jesteś wdzięczn*? Nie musicie mi odpowiadać. Zależy mi na tym, abyście odpowiedzieli sami sobie. Bo to chyba ważne, aby w tym całym maratonie zatrzymać się i uświadomić sobie ile dobra mamy wokół siebie.