ZDOBYWAM ZŁOTO! Nie spodziewacie się w czym!

 

Cały czas frapuje mnie pytanie: czy moja energia w końcu może się skończyć? Coraz częściej odpowiadam sama sobie, iż chyba nie. Im więcej sukcesów, ale i porażek, akcji, tętniącego życia, to napędzam się jeszcze bardziej.

Całkiem niedawno, gdyż po sukcesie na mistrzostwach w biegach dostałam propozycję wzięcia udziału w zawodach lekkoatletycznych. Nie ukrywam, że lekkoatletyka jest mi nieco obca. Nigdy nie uczestniczyłam w podobnych rywalizacjach. Stąd też najpewniej czułam się w pobiegnięciu na półtora kilometra. To tylko bieg, biegać każdy potrafi (nie każdy dobrze, ale to inna kwestia). Co mogło pójść nie tak? Wszak chciałam spróbować czegoś nowego. Postanowiłam zgłosić się dodatkowo w pchnięciu kulą.

Zaznaczę na początku, iż kuli nigdy nie trzymałam w dłoni. Nigdy też nie widziałam samego w sobie pchnięcia kulą. Kiedyś musi być ten pierwszy raz. Była to dla mnie czarna magia. Zapytacie zapewne, to po co się zgłaszałaś? Już spieszę z odpowiedzią. Do odważnych świat należy, a ta dyscyplina wydawała mi się atrakcyjna. Trzeba w życiu próbować nowych rzeczy i nabywać doświadczenia. Tak się uczymy, a ja lubię naukę.

Ponadto wspomnę, iż byłam dzień po Mistrzostwach Polski w kick boxingu. Zakwasy i zmęczenie jeszcze się mnie trzymały.

Spotkaliśmy się z dwoma wuefistkami oraz resztą startujących z naszej szkoły przed szatnią. Oddając zgody, panie przydzielały nam dyscypliny. Okazało się, że osoby biegnące długie dystanse, nie mogą uczestniczyć w innych dyscyplinach. Tak bardzo zależało mi na spróbowaniu swoich sił w pchnięciu kulą, że postanowiłam zaryzykować i oddać miejsce innym w biegu na 1500. Tym oto sposobem zostałam zgłoszona do pchnięcia kulą.

Chwilę po rozgrzewce uznałam, że puszczę sobie tutorial na YouTube. Niestety telefon odmówił mi posłuszeństwa i ostatecznie podeszłam do starszego pana koordynującego, który streścił mi w kilka minut technikę oraz zasady. O stanięcie na podium walczyło 15 dziewczyn. Po niektórych poznałam, że poważnie trenują. Natomiast nie przytłaczało mnie to. Wiedziałam, że muszę zrobić swoje i pokazać siebie z najlepszej strony. Pewna siebie oddałam cztery rzuty, z czego drugi okazał się najlepszy.

9.91 m – takim wynikiem mogę się pochwalić oraz tym, iż zajęłam pierwsze miejsce. Rywalizacja była zacięta, lecz odwaga i niesianie defetyzmu zrobiły swoje. 70 procent sukcesu siedzi w głowie!

Nie spodziewałam się, że stanę na podium, a jeszcze bardziej pierwszego miejsca. Cieszę się, że odkryłam swoją nową, mocną stronę. To wspaniałe uczucie eksplorować siebie.

Biorąc przykład z mojej śp. Prababci, nadmienię, iż trzeba próbować. Nie bać się, strach nas tylko ogranicza.