STUDNIÓWKA MONROE 2024

 

Starsi czytelnicy mojego bloga pamiętają zapewne studniówkę, na której byłam, chodząc do drugiej klasy liceum. Nie wiem, gdzie uciekł mi ten czas. W tym roku przeżyłam po raz drugi studniówkę gdańskiej Piątki. Czy uda mi się opisać jak piękna była, ta tak bardzo wyczekiwana noc?

Przekraczając próg szkoły średniej, wiedziałam już jaka będzie moja studniówka. Wiedziałam już, jaką będę miała sukienkę. Ten sekret zdradziłam wtedy tylko mojej mamie, która głowiła się, w jaki sposób znajdę taką sukienkę. Mowa oczywiście o pomarańczowej sukience Marilyn Monroe z ikonicznego filmu „Mężczyźni wolą blondynki” (1953). Do dziś nie znalazłam sklepu, w którym można by było kupić identyczną kreację. Zwłaszcza, iż znacząca jest kwestia doboru sukienki do figury. Musi być ona szyta na miarę. Niedopasowana wyglądałaby nieatrakcyjnie. Krój „syrenka” wymaga podobieństwa do figury, by pięknie prezentować się na modelce. Historia poszukiwania krawcowej na pewno by Was zanudziła. Natomiast zdradzę tyle, że udało się znaleźć taką uzdolnioną i ambitna krawcową, która podjęła się wyzwania. Za co jestem jej dozgonnie wdzięczna.

Marilyn odkąd pamiętam, była moją inspiracją. Jako dziecko rodziców, którzy są zafascynowani latami czterdziestymi i pięćdziesiątymi ubiegłego wieku, pasjonowałam się od małego postacią Marilyn. Dużo też o niej swego czasu pisałam. Na szesnaste urodziny od przyjaciela dostałam jej obraz, przedstawiający ją właśnie w owej pomarańczowej sukience. Przypadek?

Niemniej to nie tylko symboliczna sukienka grała dla mnie ważną rolę. Dojazd karocą wraz ze znajomymi też nie był najważniejszy. Polonez i walc – choć bez wątpienia tańce pełne wzruszeń i emocji – nie grały pierwszych skrzypiec. Ludzie, z którymi przyszło mi spędzać ten wieczór byli integralną częścią studniówkowego marzenia. Nie bez powodu zaprosiłam mojego chłopaka - przyjaciela od serca jednocześnie. Z nim zabawa była bez wątpienia udana. Ponadto grono nauczycielskie, które nas otaczało, napawało wyjątkowym optymizmem. Rozmowy z polonistkami i nie tylko, były nie do zastąpienia. Żal mnie ściska w sercu, gdy myślę, że to ostatnie miesiące spędzone razem w jednej szkole. Mimo wydarzeń łączących naszą klasą, zgraliśmy się nie tylko podczas tańca, ale i odniosłam wrażenie, że podczas całej ceremonii.

Moja droga pociągiem Piątki powoli dobiega końca. Mimo iż przyjdzie jeszcze czas na post pożegnalny, to już teraz pragnę zaznaczyć, iż nikt nie odbierze mi tych czterech lat spędzonych wśród dusz niezwykłych. To właśnie w tej placówce odkryłam jakąś nieznaną dotąd część siebie. Rozwinęłam skrzydła, którymi – mam nadzieję – dolecę daleko.